https://www.youtube.com/watch?v=qrysQ96C54g
Müzik tutkusu onda çocukluk yıllarında başladı… Daha dokuz aylık bir bebekken geçirmiş olduğu çocuk felcinin pençesine tüm çocukluk yıllarını verdi… En büyük zevki, mütevazı harçlığından biriktirdiği paralarla ünlü pop yıldızlarının konserlerine gitmekti… Döndüğünde ise ilk işi aynanın karşısına geçmek ve onların taklitlerini yaparak şarkılarını söylemekti…
Bir gün arkadaşlarıyla amatör bir grup kurdular… Aralarında dönemin sevilen parçalarını repertuarlarına aldılar… Evlerinin yakınlarında bulunan bir düğün salonunda amatörce, minik harçlıklarla çalıştılar…
Lisede ise kurdukları grupla Pir Sultan Abdal’ın deyişleri üzerine besteler yapıp, çalıp, söylediler… İlk plağını da işte o yıllarda yaptı… “Kendim ettim, kendim buldum”… Grubunun adı “Siyah Örümcekler”di…
Gaziantep’ten sonra Adana’da “Beyaz Saray” adlı gazinoda ilk ciddi profesyonel çalışmasını yaptı !…
1968’de liseyi bitirdiğinde 18 yaşındaydı…
Yoksullukla geçen bir dönem sonrası, çocukluk düşlerindeki meslek olan tıp okumak için İstanbul’a geldi… Üniversite sınavlarında da büyük başarı göstererek “Diş Hekimliği Fakültesi”ne girme hakkını elde etti… Uzun uzun düşündü… Tıp öğrenimi ve müzik arasında bir tercih yapması gerektiğini savundu… İkisini bir arada götürmesi imkansızdı… Üstelik o fakülteyi bitirdiği anda bir muayene açmak için çok para gerekiyordu… Sonunda hayatının kararını verdi ve “Müzik” dedi…
İstanbul’da katıldığı dönemin en ciddi ses yarışması olan “Altın Mikrofon Şarkı Yarışması”nda , Aşık Veysel’in bir şiirinden esinlenerek gerçekleştirdiği ilk bestesi olan “Kükredi Çimenler” ile birinci oldu…
1974’te bugüne değin elemanları değişse de bir istikrar abidesi olan kendi grubu “Dostlar”ı kurdu… Anadolu Pop Müziği’nin en önde ismi olarak geldiği günümüze kadar da bu grubu arkasında taşıdı, durdu… “Kara kuzu”, “Deniz üstü köpürür”, “Garip”, “Aldırma gönül”, “Eşkiya dünyaya hükümdar olmaz” parçalarıyla satış rekorları kıran, listelerde bir numaraya yükselen, “Altın Plak” ve sayısız ödül alan, bir çok kez “Yılın Erkek Şarkıcısı” ünvanını kazanan sanatçı müzik çizgisini, istikrarını ve kalitesini tüm dezavantajlara ve problemlere karşın korumasını bildi…
Müziği daima paraya ve şöhrete tercih ettiği için, “Arabesk Müzik”in altın çağını yaşadığı, bir çok Pop Starının müziğe hıyanet ettiği ve döneklik yaptığı dönemde neredeyse çocukluk yıllarının yoksulluğunun benzerlerini yaşadı…
Devrimci, yurtsever, aydın kişiliği dolayısıyla “12 Eylül” sonrası korkan veya aykırı fikir sahibi olan kimse onunla çalışamadı… Konserlerine izin almakta zorlandı… İzin aldığı konserlerinde bile polis teşkilatı bin bir güçlük çıkardı… Hatta hatırlıyorum, benimle yaptığı bir Türkiye Konserleri Turnesi’nde kimlik bile göstermeyen sözde sivil polisler, tam sahneye çıkmak üzereyken “Parmak izi” alma istemiyle ve bahanesiyle emniyete (veya bilinmeyen bir yere ?…) götürmeye kalkışmışlar, araya girdiğim için beni de tartaklamaya kalkmışlardı… Böylesine büyük bir sanatçıya, vesikalılara ve pavyon kadınlarına yapılan işlemi ve hareketi yapmaya teşebbüs eden kişilerin ve arasındakilerin (!) o alınlarındaki kara utanç lekesi acaba yıkana yıkana çıkabildi mi diye hala merak eder dururum ?…
1980’den 1984’e kadar hiçbir şey yapamadan tam dört koca yıl “Boşu Boşuna” geçti… Velhasıl, maddi ve manevi, dayanılması zor yıllardı… Ona en büyük desteği veren eşi Ayten’le tek vücut, direndiler… Bilezikler, hatta alyanslar satıldı… Oysa “Arabesk” okuması için büyük paralar teklif ediliyordu… Düşünmeden reddetti !… Sesi soluğu kesilir, hatta duyulmaz oldu müzik dünyamızda… Üstüne üstlük 1981-1988 arasında, tam 8 koca yıl TRT’ye çıkması, parçalarının çalınması yasaklandı…
Direndi… direndi…
Korkmadan, yılmadan, ödün vermeden…
1990’ların ortalarından itibaren, özellikle büyük çıkış yaptığı “Türküler Yanmaz” albümünde, Oktay Rıfat, Ahmet Arif, Can Yücel ve Vedat Türkali’nin yapıtlarından bestelediği şarkılarla zaten hiçbir zaman bırakmamış olduğu büyüklüğünü ve liderliğini tekrar perçinledi… İşte başlangıçtan beri yapmak istediği de buydu… Kalıcı… daima kalıcı ve düzeyli şeyler…
Fikret Kızılok ve Cem Karaca’nın Anadolu ezgileri ve motiflerini “Pop” çizgisinde söylemelerini hep örnek almıştı… Ama o artık renk ve çizgi olarak, Edip Akbayram’dı… Toplumcu müzik yapmaya çalıştı… Onun müziğindeki kalite kadar, geniş halk kesimlerine vermek istediği mesajlarla dopdolu bir ciddi felsefe olmalıydı…
Her zaman tutarsız, basit, sivri ve ucuz kahramanlıklardan uzak durmaya, inançlarından, düşüncelerinden ve politikasından ödün vermeden çalıştı, didindi durdu… Hep en iyiyi vermekti mücadelesi… Ve bu mücadeleyi, hem de hak ederek kazandı… Teknolojinin imkanlarını, ucuzluğu daima bir kenara bıraktı, olması gereken sazları ısrarla kullandı… En fazla “Konser Turnesi” yapan sanatçı ünvanını aldı…
Anadolu’yu karış karış dolaştı… Sorunlu, yoksul, geniş halk kitlelerine ulaştı…
Onlara, Allah vergisi sesinin önderlik yaptığı müziğinin hep kalitelisini sundu… Onlara daima aydınlık yarınlar için, dürüstlüğü, onuru, çağdaşlığı aşılamaya çalıştı… Onun bir “Anadolu Turnesi”ni yapmak bana da nasip oldu…
Şimdilerde ondan mutlusu yok !… Saygıdeğer eşi Ayten yanında… Üstelik Ozan’ı ve Türkü’sü de artık birer genç aydın… Ve arkasında bizler !… Şakaklarındaki aklarda, pırıl pırıl, lekesiz ve onurlu bir yaşamımın sanki gururu var !…
Dertleri kalktı şaha… Başı öne hiç eğilmedi… Ağladığı hiç duyulmadı… Görecek günler vardı daha…
“-Türkü söylemek, türkü çalmak bizim için vazgeçilmez bir tutkudur… En güzel türkülerimizi söylerken yaşarız… Ne onlar bizi, ne biz onları aldatırız… Ve bu türkülerle çağdaş Türk toplumunun sorunlarını dile getiriyoruz…” demiştin dostum !… Ben de diyorum ki…
“-Sanatçı toplumun önünde gider, yol gösterir, örnek olur… Türk toplumuna, Türk müziğine gerçek sanatçı olarak verdiklerin için teşekkürler !…”
İzin verirsen, kendimi o şanslı insanlardan sayıyor, seninle, dostluğunla gurur duyuyorum…
Nice yıllara Edip !…
EPİRDEN 