Bu yazımı, başta rahmetli SABRİ ALTINEL hocam olmak üzere, eli öpülesi, çağdaş, Atatürkçü tüm hocalarımıza ithaf ediyorum !…
Kapıyı çaldığımda ellerim titriyordu…
O’nu hep dimdik ayakta, heybetiyle kürsüde, onurlu ve insancıl kişiliğiyle görmüş ve alışmıştım… Hasta yatağında görmek beni çok sarsacaktı, biliyordum…
Kapıyı eşi Ahsen hoca açtı… Ellerimdeki çiçekleri uzatırken, diğer yandan kendimi toparlayarak ses tonumu ayarlamaya çalıştım…
“-Geçmiş olsun !..”
Gülümsemeye çalıştı…
“-Hoş geldin !… Gir içeri… Hocan seni bekliyor…”
Mütevazi bir evleri vardı… Ama her taraf kitap raflarıyla çevriliydi… Bu gerçekten imrenilecek bir zenginlikti…
Odasına girdiğimde, yatağındaydı ve elindeki kitabı okuyordu…
Başını kaldırdı, tebessüm etti…
“-Koca Nazım’ın hala kemiklerini sızlatıyorlar…” dedi acı bir ifadeyle ve ekledi…
“-Ama bir gün gelecek, 0’nu çok geç de olsa anlayacaklar, itibarını utana sıkıla geri verecekler, hatta mezarını çok sevdiği memleket topraklarına armağan edecekler…”
Sabri Altınel… Ülkemizin büyük şairlerindendi… Üstelik edebiyat hocamdı… Büyük aydın… İnsan gibi insan…
Ama ne yazık ki şimdi ağır hastaydı… Sigara denen illet günlük yaşantısına paket paket girer olmuş, beyaz bıyıklarını sarartmakla kalmamış, en büyük hasarı da ciğerlerinde meydana getirmişti… Bütün inandırıcılığımı ses tonuma yansıtmaya çalışarak, abartmadan yanına yaklaşıp, başucunda eğildim…
“-Sizi iyi gördüm hocam..” dedim…
Kanmadı… Sesim ve yüz hatlarım çok dikkat etmeme rağmen açık vermişti… ve O, bu açığı hiç atlamayacak olgunluktaydı… üstelik beni de iyi tanıyordu…
“-Epirden…” dedi… “-Dersini iyi çalışmamışsın !…”
“-Elektrikler kesikti hocam !.. Karanlıkta çalışamadım !… Ama karanlıkların en büyüğü şimdi sınıfımızda… Aydınlanmak için sizi bekliyoruz !…”
Ümitsiz bir edayla dudak büktü…
“-Galiba yolun sonuna geldik evlat !..” dedi…
Eliyle işaret edip, daha yaklaşmamı istedi… Başucunda ellerini kavradım, hasret ve saygıyla öptüm…
“-Hocam, sen bizlere lazımsın !… İyileşeceksin !…” dedim…Zorlanarak, kısık sesiyle sözümü kesti…
“-Boş ver beni… Sen yazmana devam et… Sen ve senin gibiler bu ülke için gereklisiniz… Bizim kuşağı sizler devam ettireceksiniz… Atatürk’çü ve aydın Türkiye için…”
O anda tarifi zor bir onur duydum… ve bu onur daha çok düşünmeme ve yazmama vesile oldu…
Bu, O büyük insanı son gördüğüm gün oldu… Kısa bir süre sonra aramızdan ayrıldı… Yıkıldık…
O’nun için çok gözyaşı döktüm… O’nu her geçen zaman biriminde daha iyi anlıyor, özlem duygularıyla karışık, daha çok seviyorum… Nazım’ı tanıyıp, sevdiğim gibi…
Hocam !.. Tüm dediklerin çıkıyor…
Kitapları ve adı yasaklanan koca Nazım şimdi edebiyat dünyasında ve çağdaş edebiyat derslerinde baş tacı…
İtibarı ise, O’na yapılan tüm ayıpları ve bu ayıpların sarsak yoz mimarlarını ayaklar altına almış, eziyor, eziyor…
Bizler, bir kez daha anlıyoruz ki Nazım gibi Sabri hoca da çağın çok ilerisindeymişler… vatan sevgisini en fazla sinelerinde taşıyanlarmış…
Ve şimdilerde baktığımızda, biraz daha artmakla birlikte ne kadar az gerçek aydın varmış…
Ve de bizler onları anlayana kadar…
Geç olmuş !..
Hocam yaşasaydı bugün 91 yaşında olacaktı… Onu maalesef 1985 yılında kaybettik… Edebiyatı, yazmayı bana o öğretti… Şiiri onunla sevdim… Bu gün elim kalem tutabiliyorsa onun sayesindedir…
Sabri hocam bütün akımların, grupların ötesinde bir şiir yarattı… Doğrusunu isterseniz onun şiirlerini ilk okuduğunuzda ağır gelebilir, anlamakta güçlük çekersiniz, sizi düşündürür… O toplumun günlük şiir anlayışından uzak, derin felsefesi, karmaşık desenli ekoluyla çok iyi bir şair olduğunu ispatlamaktadır… Yaşamı boyunca gözlemleri, okuduğu ve etüt ettiği dünya edebiyatçıları ve şairleriyle hamurlaşmış üslubu, mütevazı yaşam tarzı içinde çoğu kez kendi dertlerinin ve acılarının keşmekeşi içerisinde fırınladığı şiirleri “Issız Çığlık” adı altında yayınlandı… Bana ve tüm öğrencilerine şiiri sevdirirken sarf ettiği bir söz hala kulaklarımda yankılanmakta…
“-Bir şiirin hikayesi, şairin hikayesidir !…”
EPİRDEN 