Fabrika ayarları bozulmuş bazı sonradan olmalar / yapraksız dolmalar bendenizi sudan şeyler yazmakla itham ederek farkında olmadan komplekslerini kusuyorlar…
Ben suya yazı yazmıyorum, yani nafile / boş işlerle uğraşmıyorum, boşa kürek çekmiyorum…
Üstlendiğim bir misyonum var, bazıları işlerine gelmediği için kabullenmeseler de cevap veremeyecekleri, tekzip edemeyecekleri yanlışları ve çarpıklıkları yazıyor, kamuoyunu bilgilendirerek görevimi yapıyorum… Arkamda çok şükür beni takip eden ve anlayan, her şeyi yakından takip eden aydın yüzlü, temiz yürekli bir okur ordum var… Onların hepsine gönül gözüm açıktır…
…………………………
Gençlik yıllarımda Darülaceze’yi sık sık ellerim dolu ziyaret eder, orada ilgiye, sevgiye muhtaç kimsesizlerle sohbet etmekten, sorunlarını dinleyip, paylaşmaktan keyif alır, oradan çıktığımda da tarifi zor bir rahatlık hissederdim…
Bir gün hiç unutmam, gözleri görmeyen Saadet teyze ile tanıştım… Bahçede bir ağacın altındaki kanepede oturmuş, elindeki papatyayı okşuyor, onunla konuşuyordu… Yanına yaklaştım, “Papatyayı çok mu seviyorsunuz ?…” dedim…
Tebessüm ederek cevap verdi ; “Evet… Ne güzel değil mi ?…”
Hayatımda bu denli etkilendiğim sayılı anlardan birisiydi o an… İnanın şu anda bile kaleme alıp, sizlerle paylaşırken tüylerim diken diken oldu…
Saadet teyze bana hazin hayatını uzun uzun anlattı… Kötülüklere yenilmemeyi, karanlıklara teslim olmamayı, daima mücadele etmeyi, dik kalmayı öğretti…
Gözleri görmeyen bir kişinin çiçek severken bile neler hissedebildiğini, ondan nasıl yaşam sevinci aldığına şahit oldum, insanın ancak yüreğiyle baktığı zaman gerçekleri görebileceğini anladım…
Sonrası, hayatımda kötüler, fesat düşünenler ve yanlış yapan kötü ruhlu kişiler dışında kalp kırmamaya özen gösterdim…
Sadece insanları değil, tüm hayvanları, doğayı oldum olası severim… Onlar değerli ailem, dostlarım ve okurlarım kadar bana yaşam sevinci vermekte, ömrime sanki ömür katmaktalar…
Saadet teyze‘nin bir gün bu dünyadan göçtüğünü öğrendim… Çok büyük mesai sarf ederek sonunda yattığı istirahatgahını buldum…
Rahmetli canım annemin kabrine yakın bir yerdeydi…
Şimdilerde baharın müjdesi ağaçlarda tomurcuklar, etrafta çiçekler açarken kapısında “Her fani elbet bir gün ölümü tadacaktır” yazılı Zincirlikuyu Mezarlığı’nda bir kabrin üzerinde papatyalar açmaya başlamıştır ?…
Bu papatyalar bana kocaman bir hayat dersi veren o can büyüğüme olan vefa borcumun mini minnacık da olsa bir ifadesidir…
Ve, o gündür bu gündür benliğimde, gözümün tam önünde asılı saydam bir levha asılı durur…
“DİKKAT GÖNÜL GÖZÜNÜ KAYBETME !…”
EPİRDEN 