Minik kıraça yiyecek bir şey sanıp, hızla atıldı çapariye…
Önce müthiş bir acı duydu dudağında…
Küt küt attı yüreği… sonra hızla çekildi yukarıya…
Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü…
Neye benzerdi acep gökyüzü ?..
Bir yanda büyük bir merak, diğer yanda ölüm korkusu…
Böylelerine “Dudağı yarıklar” denir… Şanslıdır onlar…
Hani görüp de insanı, oltadan son anda kurtulanlar…
Ne çare !… Balıkçının parmakları hoyratca kavradı onu…
Minik kıraça yolun sonuna geldiğini anladı !…
Oysa koca denizlere sığmazdı yüreği…
Enginlerde hür ve mutlu yüzerken, şimdi küçücük bir kırmızı leğende birkaç dostuyla aynı kaderi paylaşıyordu…
İnsanlar gelip geçti önünden… Kimisi güldü… Ellemeye kalkanlar oldu hunharca…
Bir kedi yalanarak baktı gözlerinin içine…
Başı dönüyordu… yavaşça karardı dünyası …
Son bir kez derin mavilikleri tüm tonlarıyla düşündü…
Kayalıklardaki yuvasını, yeşil yosunları, birlikte dolaştığı kardeşlerini…
İşte tam o anda küçük bir çocuk daldırdı elini kovaya, eğilip aldı onu yumuşak ellerine… Yürüdü deniz kenarına… Bir öpücük kondurdu başına…
İki damla göz yaşından ibaret sade bir törenle saldı onu denizin saf ve temiz sularına…
Bir an öylece kala kaldı kıraça… Sonra sevinçle dibe daldı… Kayboldu gitti, tüm kederini söküp atarak… Teşekkürü de ihmal etmemişti… Küçük kurtarıcısının avuçlarına kokusunu bırakarak…
Balıkçı ve kedi şaşkın şaşkın baka kaldılar yüzüne…
Hatta balıkçı elindeki oltayı bıraktı, öfkeyle üzerine yürüdü çocuğun !…
“-Ne yaptığını sanıyorsun sen velet ?…” diye…
Çocuk başını öne eğdi… Utangaç ve sıkılgan cevap verirken hala balığın kaybolduğu diplerdeydi gözleri…
“-Bir gün dedim, bulursam kendimi kırmızı leğendeki küçük kıraça kadar çaresiz… Son ana kadar hep bir umudum olsun istedim !…” dedi ve ekledi…
“-Özür dilerim amca !…”
………………………
Ben küçüklerin iyi bir izleyicisi ve dinleyicisiyim…
Çağımızın alerjik kötülüklerine teslim olmamış benliklerinden öğreneceğimiz ve hatırlayacağımız daha o kadar çok şey var ki !…
Bu bakımdan kendimi şanslı hissedenlerdenim !…
Ya sizler ?…
* Bu minik öykü şair Serdar Sıralar’ın bir şiirinden esinlenerek yazılmıştır…
Kalemine sağlık sevgili Sıralar…
EPİRDEN 